آخر چه کند با دل من علم پزشکی/ وقتی که به دیدار تو بسته ضربانم!

«بسم الله الرحمن الرحیم»

زن رشیدی است. قد و هیکلش به زن های عراقی رفته. به جز چین و چروک های ریز حکاکی شده، چند شیار عمیق منقاری ¹هم روی صورتش نقش بسته است. بین اجزای چهره اش چشم های تلسکوپی از همه بیشتر خود نمایی می کند. شاید بگویید چشم تلسکوپی دیگر چه صیغه ای است. باید این طور بگویم که وقتی چشم ها را از پشت دوتا شیشه ی ته استکانی سیر کنی می شود تلسکوپی دیگر.

با همان لهجه غلیظ عربی اش دست و پا شکسته چند کلمه ای فارسی ادا می کند تا بلکه منظورش را بهمان برساند. از همسایه های ارباب است. فکر می کنم ساکن کوچه پس کوچه های بغداد. زن عمو، مامان جان، عمه و مامان را بعد از کلی فراق و دوری آن هم اینجا دیده است، پس دوست دارد سیر تا پیاز سفرش را برایمان شرح دهد. هزینه ی سفرشان نصف مال ما هم نمی شود. ابتدای مسیر از بغداد تا نمی دانم کجا را با اتوبوس آمده اند. بقیه اش امّا زحمت هواپیما بوده. می گوید که همین دو سه ماه پیش فیش حج تمتع را هم گرفته تا امسال با پسرش بیاید.

زن عمو از احوال خودشان می پرسند و جویا می شوند که بالاخره کی قرار است روی ماه شان را ایران ببینیم. بتول خاله می گوید که غصه نخورند قرار است بیایند و برای چند ماهی بمانند.

بتول خاله آن سال عمل چشم داشت. قرار بود چشم های تلسکوپی اش از پشت آن ویترین شیشه ای ته استکانی بیرون بیایند و برای همیشه دنیا را بدون واسطه ببینند.خیلی سال پیش همسرش فوت کرده بود و حالا با دختر طلاق گرفته و یک دوجین بچه ریز و درشت زندگی می کرد. با کلی زحمت و این در آن در زدن پولی به هم زده بود تا خودش را به ایران برساند. باید بگویم راز ایران آمدنش امّا عمل چشم ها نبود ...

اشک می ریخت و می گفت که قرار است برای پابوسی آقایم علی ابن موسی الرضا بیایم. می خواهم بروم آنجا شفای این چشم های کم سو و طفل بی جان پسرم را از شان طلب کنم.

ما ایرانی ها هر جا که برویم، هر جا که باشیم ته ته اش امام رضایی هستیم. جانمان به پابوسی شان، بند دلمان به نگاهشان وصل است.

پ.ن : آن‌چنان می‌فشرد فاصله راه نفسم/ که اگر زود اگر زود بیایی، دیر است! سوگل مشایخی

وَ الی اللهِ ترجعُ الاُمور ...

1. منقار وسیله ای است که در صنعت منبت و کنده کاری روی چوب برای حک کردن خطوط عمیق استفاده می شود.

2. تصویر : دارالهدایه/حرم امام رضا/زمستان92