متی ترانا و نراک

متی ترانا و نراک

رحلة العاشق الی المعشوق ...

پیچیده شمیمت همه جا ای تن بی سر/ چون شیشه عطری که درش گم شده باشد...
-------------------------------------------------
سلام
حضورتون رو خوش آمد میگم
لطفا آقایون رعایت حدود رو هنگام کامنت گذاشتن داشته باشند! بهتر اینکه از افعال با صیغه جمع استفاده کنید!
برای توضیح بیشتربه لینک " خواهرانه برای برادران " مراجعه کنید!
-----------------------------------------------
نوشته‌های این‌جا صرفن دیدگاه نگارنده بوده و لزومن مورد تایید اسلام نیست!
--------------------------------------------------
هنگام نماز طواف کعبه هم تعطیل است!نبینم موقع نماز اینجا باشی! برو که خدا داره صدات میزنه!

پيام هاي کوتاه
بايگاني
آخرين نظرات

از این جایی که من هستم

پنجشنبه, ۲۵ آبان ۱۳۹۶، ۱۲:۱۹ ق.ظ

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام. عزاداری هایتان مقبول درگاه حق تعالی. ان شاءالله که حال همه تان خوب باشد.

آن قدر این خانه گرد و غبار گرفته که گمان نمی کنم هنوز هم کسی این جا را بخواند. دلم هوای بعضی روزهای گذشته وبلاگ نویسی را کرده. مدت زیادی ست که هیچ چیز حسابی ننوشته ام. شاید یک سالی بشود. شاید بشود گفت حتی نه چیز حسابی که هیچ ننوشته ام. مدت هاست. یادش خوش. آن موقع ها پائیز وبلاگ و شب های بلند زمستان، ایّامی بود برای خودش، پای این سیستم و بیداری تا صبح و درد گردن و ...!

 به گمانم سال 92 بود، آمدم توی مدیریت وب و با همان اینترنت دایال آپ ذغالی یک متنی نوشتم و ارسال کردم. نمی دانم کسی یادش هست یا نه؟ آن شب در آن خانه جدید اولین پست خانه جدیدانه را نوشتم. حتی بعضی کامنت های پای آن پست را هم خوب خاطرم هست. یادش خوش. امّا حالا بعد از پنج ماه نابودی سیستم، بالاخره کامپیوتر به لطف باباجان سرپا شده و نتی مهیا گردیده. حالا این جا که می نویسم، دوماهی می شود که آن خانه خوب و خیال انگیز اجاره ای را ترک کرده ایم و به یاری خدا آمده ایم نشسته ایم سر جایمان. توی خانه ی خودمان. خانه ای که شده بود یک آرزوی دور و دراز که بالاخره به لطف خدا و دوندگی ها و بنایی های شدید بابای جان سرپا شده. جدا چه قدر پدر و مادرها از جان شان مایه ی می گذارند تا ما بچه ها با خیال آسوده و آبی که مبادا توی دلمان تکان بخورد، اوقات را سپری کنیم. ای کاش که قدردان باشیم و نمک شناس. 

 زندگی هرچه پیشتر می رود انگار بی روح تر و سردتر می شود. سبک زندگی ملال آوری که دلزده ام می کند و دوست دارم گریزی داشتم از این نکبت خانه دنیا. این روزها مرکبم برای رفتن به دانشگاه، مترو شده است. چیزی که برای ما اصفهانی ها خیالی بیش نبود و حالا همه ذوق می کنیم از این که راه افتاده. البته مسئله ای که این وسط پیش آمده این است که انگار دنیای زیر زمین بی روح و سرد است. گویی از جریان عادی زندگی روی زمین دورت می کند و به جایی خفه تر می کشاندت. با وجود نظم و سرعتی که برای رفت و آمدم حاصل کرده، جدیداً احساس مرارت باری نسبت به آن پیدا کرده ام. البته که مغز و اعصاب این طرف و آن طرف رفتن با اتوبوس و شلوغی و زمان طولانی اش را هم ندارم. امّا خب باز توی خیابان آدم چهارتا گیاه و مغازه و ماشین و ... می بیند و کمی روحیه اش  تغییر می کند. البته اگر بی حجابی خانم ها اعصابی برای آدم باقی بگذارد. خدا می داند که قرار است این وضعیت اسف بار تا کجا سیر پیش رونده داشته باشد.

 این مدت بواسطه ی مشغولیت آقای پلاک، به خدمت مقدّس سربازی و همچنین تر خدمت در نیروی مقدس انتظامی، چیزهایی شنیده ایم و دیده اند که داد وا اسلاما وا دینا و از این حرف های آدم نه تنها بیرون نمی آید، که گویی به مرحله خفگی درون خود رسیده ایم. از این حس نا امیدی و دید سیاه متنفرم امّا واقعاً باور بعضی بی حیایی ها و دریدگی ها برایم ناممکن و خیالی بود. ما داریم سر به کدام ... عجب! ای کاش می شد یک اتفاق خوبی بیافتد تا این طور نشود. تا این قدر بعضی ها را نخواهیم از کف خیابان جمع کنیم. تا ...! دلم به حال خانم والده ی کسانی که کادری نیروی انتظامی اند می سوزد، اصلاً این روزها حفظ زندگی ها هیچ کار آسانی نیست. فقط خدا به دادمان برسد و امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف در حق مان دعایی بکنند، وگرنه سر از نا کجا آباد در می آوریم. 

 آخ که چه قدر دلم هوای جمع های دوستانه مان را کرده است. دیدار با مادرهای شهیدی که بچه های بزرگتر ترتیب می دادند و ما را هم دنبال خودشان راهی می کردند. آخ که چه قدر دلم هوای اردوهای تشکیلاتی مشهد را کرده و خوابیدن مثل مداد رنگی در فضای حسینه ای که کوچک بود و امکانات تر و تمییز و مرتبی نداشت. هوای حرم امام رضا علیه السلام توی برف و سوز زمستان. هوای خندیدن های ممتد من و زهرا که حالا شده خانم خانه ی خودش. هوای جلسات شورا و نا بلدی من. هوای درس ها و روزهای طاقت فرسای دانشگاه صنعتی. هوای روزهایی که کشت داشتیم روی زمین و بابت سنگلاخی زمین و سنگینی بیل ها به جان مهندس غر می زدیم. هوای دوستانی که اگر نبودند این جا نبودم. اما خوبی این روزها این است که به دل خانواده برگشتم و خواهر میم شده ام. خواهری که زمان کارشناسی کنارش نبودم و از هم دور شده بودیم. حالا این جا دوباره دل هایمان بهم نزدیک شده. دیگر کله اش بوی قورمه سبزی نمی دهد و حرف گوش کن تر شده و خودش مستقلا با عقل و درایت فکر می کند و تصمیم می گیرد. این روزها ته تغاری بزرگ شده و حالا آن طفل صغیر پر جنب و جوش، سلامتی اش را باز به دست آورده و یک دانش آموز دبیرستانی مدرسه استعدادهای درخشان شده. با همان جنب و جوش. پسری که دغدغه های این سنش، شده چیزی شبیه دوران دانشجویی من. بچه ی منظمی که سبک و سیاق خودش را دارد و هدف گذاری های مخصوص به خودش. جالب است که سطح درکش نسبت به اطرافش از همه حیث با هم سن و سال های خودش و قبلی ها و بعدی ها فرق می کند. البته بچه های این نسل عموما هر کدام برای خودشان عالمی دارند متفاوت. 

 این مقطع تحصیلی هم کم کم دارد به نقطه های اوج و پایانی خودش نزدیک می شود. البته امیدوارم خیلی طولانی و جان فرسا نباشد. چون از این دورها که نگاه می کنم وحشت خاصی نسبت به نوشتن پایان نامه جان دارم. الحمدلله استاد راهنمای خوبی برایم فراهم شده که بسیار دلسوز و فرهیخته هستند. امید به این که قدر بدانم و تلاشم را بکنم. موضوع پایان نامه ام را دوست دارم. البته هنوز دقیقا مشخصش نکرده ام و خدا کند هرچه زودتر این کتاب در دست خواندن برای یافتن مسأله اصلی را تمام کنم. اگر خوب وقت و دل پایش بگذارم، ان شاءالله در نوع خودش، موضوع جنجالی خواهد بود . [از تجربیات ارزشمند شما هم در زمینه پایان نامه استقبال می کنم. خلاصه اگر نکته ای به نظرتون رسید بفرمایید.]

چیزی که توجه ام را جلب کرده این است که میان نحوه دین داری ها و اسلام هایی که قبول داریم و بینش و نگرش سیاسی مان گویی همبستگی هست. از دست اساتید دانشکده دوره کارشناسی و طرز تفکرشان می نالیدم، که این جا به مراتب اوضاع وخیم تر است. آن هم یک مدل عمیق تر و تا لایه های زیرین اعتقادی. البته که هر سطحی یک عمقی دارد و آن قبلی ها هم شاید همین طور باشند. این جا به راحتی هر حرفی را بر زبان شان جاری می کنند و می زنند و حرص آدم را در می آورند. بعد هم شاکی اند که چرا هر حرفی آدم می زند از آن برداشت سیاسی می شود. :| بنده هم رسماً لال بودن را کمی تا قسمتی پیشه کرده ام و کلاً اظهار نظری نمی کنم، به جز ترم قبل که یک چشمه رفتم و بعد هم خیلی حس خوبی نداشتم. حالا هم بعضی از هم گروهی ها هر چه دلش می خواهد ضد دین و اسلام می گوید و استدلال می آورد و من سکوت :| . آخر آدم می ترسد با جماعت فلسفه خوانده دهن به دهن شود و از طرفی خوش ندارم میان من و آقایان گروه دیالوگی برقرار شود. حالا خدا می داند که کارم درست است یا نه. همین چند روز پیش دوستم تشری زد بهم مبنی بر این که حرف هایت را بزن، پس گذاشته ای برای چه موقع؟ که همین ها را تحویلش دادم. البته که هر چه پیش می رود بیشتر به نادانسته هایم آگاه می شوم و ترجیح می دهم اظهار نظری نکنم. 

میبخشد اگر کسی این جا را خواند و وقت ارزشمندش به هدر رفت. خواستم شروع دوباره ای داشته باشم. اگر یادتان بود دعایمان کنید. 

 

و الی الله ترجع الامور ...

۹۶/۰۸/۲۵

شما بگو  (۳)

۲۷ آبان ۹۶ ، ۰۹:۱۸ مردی بنام شقایق ...
سلام

میبینم که زندگی شوخی شوخی جدی شده و به جایی رسیده که یاد گذشته کنید و ...

داریم پیر میشیم :)))
پاسخ:
سلام علیکم

درست می فرمایید. همین طور است.
چقدر با پاراگراف پنجمی دلم هوایی شد
پاسخ:
من و یک دل هوایی ...

به به سلااام سیّده خانم. قدم رنجه کردید. خوشحالم از دیدنت بانو جان :)
۲۵ آبان ۹۶ ، ۲۰:۳۷ خانم الفــــ
سلام به دوست عزیز دل :)
مبارک باشه خونه تون.ان شاءالله توش پر از مودت همسرانه و بندگی خالصانه باشه. و یاوران امام زمان رو تربیت کنید ان شاءالله. :) الحمدلله

+منتظر نوشته های خوب و مفیدت هستیم.ممنون که ما خواننده های این صفحه رو فراموش نکردی .خبرهای خوبی هم بهمون دادی :) ان شاءالله خودت و خانواده ی عزیزت در پناه امام زمان باشید
پاسخ:
سلام به روی ماه تون بانوجان :) 
خیلی ممنونم از دعای خیرتون. ان شاءالله عاقبت بخیری و این دعاهای خوب نصیب و روزی خودتون.
البته هنوز و همچنان مهمان خانه پدری هستیم. :) منظورم ساخت خانه پدری بود. والا که خدا ما بی خانه ها را هم خانه دار کند به لطف خودش :)))) خلاصه که بسی دعا کنید

+ قربون شما بانو. البته که ما هر چه بنویسیم قدر یه کلمه ی پست های خوب و پر محتوای شما نمیشه. سلامت باشید عزیزجان. امام زمان نگه دار شما و همه عزیزانتون. :)

شکرپاره

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">