جان ..

بسم الله الرحمن الرحیم
سرم را کرده ام توی کاسه کله پاچه و مشغول خوردن نان های تیلیت شده هستم. آخر همه شام خورده اند و ما دو تا دیرتر رسیده ایم، برای همین سعی می کنم به جای دیگر متمرکز نشوم -این را از این باب می گویم که عادت همیشگی من است که حتی موقع خوردن هم حواسم به همه جا پرت است- با صدای امیر امیر گفتن مامان سرم را بالا می آورم. امیر محمد با همان قدم های مورچه مورچه سواری اش به سوت زدنی خودش را به سفره می رساند و از موانع -نان های وسط سفره- عبور می کند.
همه بانگ امیر نرو نرو بلند کرده اند. بی توجه کنارم میخ می شود و به صورتم زل می زند. خنده ام گرفته. دارم فکر می کنم شاید از این که لبه چادرم را روی گونه هایم داده ام زیر روسری تا سر نخورد تعجب کرده. اما غافلگیرانه خودش را توی بغلم جا می دهد. همه مان با لبخند از سر شگفتی منتظر حرکت بعدی اش هستیم. سرش را می گذارد روی شانه ام و حالت خوابیدن می گیرد. از ذوقم محکم بغلش گرفته ام. صورتش را از روی شانه ام بر می دارد و به صورتم می چسباند. چند بار بین شانه و صورتم می رود و می آید و باز کارش را تکرار می کند. او خبر ندارد که چه طور دلم را می ریزد و با خود می برد. زیر زیرکی به دایی جانش نگاه می کند و از توی بغلم به با نوک انگشتان پایش به ایستگاه بغل دایی جانش جابه جا می شود. می رود و دلم را با خودش می برد. از حرکتش هنوز هم در عجبم ... خدایا چه دلی باید داشت ...
دیروز ... روضه رباب ... خیمه ...
پ.ن: عصری از این روزها مشغول آشپزی بودم که توجهم به دلشوره و اضطراب عجیبم جلب شد. به این فکر می کردم که واقعا چه دلیلی دارد که من مضطربم? در آن لحظه واقعا هیچ! تعجبی و تاسفی وجودم را فرا گرفت. قبلتر از این ها خیلی قلب آرامی داشتم. این طور بهم نمی ریخت، آشوب نمیشد... چندتایی صلوات فرستادم، چندتایی نفس عمیق. حالم خوب شده بود. خوب. یک وقت هایی یک چیزهای ساده ای یادم می رود. در دلهره و سردرگمی خودم به خود میپیچم ولی به یاد نمی آورم در گذشته چه طور خود را آرام نگه می داشتم. یا صاحب زمان، ای امام جان، مرا از غفلت بیدار کن، غفلت را از من دور کن ... خدایا اگر تو نخواهی من گمراه زبون و خوار و خفیفی بیش نخواهم بود ...

و الی الله ترجع الامور ...