درد دل را مجو دوا ز طبیب| به نگردد مگر به بوی حبیب ...*

بسم الله الرحمن الرحیم

در این شهر بزرگ و دنیای پر از هیاهو، هر کجا که باشم پر پرش بتوانم یک روز یک جا ماندن را تاب بیاورم. بعد از آن دیگر پیمانه ام پر می شود و کلافگی از روح و روانم سر ریز می کند. 
و قسم به خانه مان، به این لانه کوچک وقتی که به آن می رسم. پا گذاشتن در آن همان و ته نشین شدن همه مرارت ها و کلافگی ها همان. انگار که آبی ست روی آتش. نمیدانم چه سری ست آرامش این چهاردیواری ... تنها و بی کس در پناه محبت خدا ... آرام آرام ...
دلم میخواهد چند روزی خانه خودم بمانم ...

و الی الله ترجع الامور ...

*عراقی