آبنبات شیرینی که به خورد قلبم داد ...

«بسم الله الرحمن الرحیم»

پشت رول نشسته بود و به جاده بی سروته چشم دوخته بود، البته انگار دهانش را و حتّی دهان مان را هم دوخته بودند. هوا خودِ جهنم بود و سکوت مان هم شده بود هیزم و آتش بیار معرکه .
چند دقیقه ای به همین حال می گذشت که بالاخره، او با شلیک سوالاتش به طرفم، سر حرف را باز کرد. یک طور خوبی هر کدام مان داشتیم روی خط خودِمان پیش می رفتیم که بحث داغ شد و رسید به نقطه ی حساسیت من و او. نقطه حساسیتی که منطق او را می کشت و به طرف لج بازی هرچه بیش تر هُلش می داد. صدایم که لرزید و تپش قلبم که سرکشی کرد فهمیدم ادامه این زیاده گویی ها از طرف من و کش دار شدنِ بی منطقی های او، بحث بی خودمان را روانی تر خواهد کرد، با این حال عنان اسب خشمم از دستم رها شد و صدایم یا بگویم صدایمان برای هم بلند شد. تو انگار کن که آن لحظه فکر می کردیم هر که بلند تر حرفش را توی مغز دیگری بکوبد، بیش تر حق با اوست ...
رویم را کردم سمت شیشه ماشین و خودم را مشغول منظره لخت و بی آب و علف بیابان کردم و عین دختر بچّه ها زدم زیر گریه. می دانی اصلش نباید عصبانیت ما زن ها را جدی بگیرید و سرمان داد و هوار کنید چون دختر بچّه که این چیزها سرش نمی شود، قلدری اش را که کرد برای آرامش قلب کوچکش می زند زیر گریه تا زیر بار فشارها دوام بیاورد.
.
.
.
داشتم اشتباهات و بی فکری های اوی َم را شماره می کردم تا این کینه ای که لحظه ای بختک شده بود و افتاده بود به جانم را بزرگتر و برجسته تر کنم تا آن جا که شهامت َش را داشته باشم برگردم و توی صورتش بگویم "بعداً جواب خدا با خودِ خودت. من هیچ کاره بودم این وسط " امّا آن عاقله زن درونم سر رسید و دست کشید روی سر آن بچّه دختر و رگ خوابش را دزدید. دخترم را یاد محبّت ها و مهربانی های اوی َم انداخت. گفت که او به گردنم حق دارد و دوست داشتن هایش را توی این مدّت به خاطرم آورد.

کلیک کنید روی عکس

شیرین تر از همه بین ناز و نوازش هایش آن آبنبات خوش مزه ی ذکر "حسبنا الله " ی که قبلاً به خورد قلبم داده بود را به یادم آورد و گفت: "یادت هست نازنینم، به تو گفته بودم تا او نخواهد برگی از درختی نمی افتد. توکلت باید سفت باشد، محکم باشد." و دست کشید روی صورتم و رد خیسی را از چانه ام تا پیش پلکم پاک کرد. تسبیح را گذاشت لای انگشتانم و گفت: «حالا بگو مثل همیشه، با من تکرار کن " السلام علیک یا مولاتی یا فاطمة الزهرا اغیثینی"» ذکر که از دهانم بیرون ریخت دانه های تسبیح برای شمردن صلوات ها یکی یکی از زیر انگشتانم سُر خورد ...

صلوات

وَ الی اللهِ تُرجَعُ الاُمور ...