بسم الله الرحمن الرحیم
قبل از رفتن، جابه جایشان کردم تا آفتاب تیز توی سر و صورت نازکشان نخورد. خب سن و سال شان که زیاد نیست، برای همین هنوز هم ناز و ادایشان را باید به جان بخرم تا تن نازکشان را بالاتر بکشند. آخر همین چند ماه پیش بود که از نمایشگاه طبقه همکف دانشکده، با اجازه آن خانم مهربان دستشان را گرفتم و آوردم این جا پیش خودم. گذاشته بودم شان روی میز مبل پشت پنجره اما حالا چون باید از خانه فاصله می گرفتم، آن جا حتما گرمشان می شد و سوختگی روی شاخش بود. برای همین هم بود که قبل از رفتن نوازششان کردم و بردم گذاشتمان زیر میز مبل دیگر دور از آفتاب.بعد هم کمی آب به خوردشان دادم. خب در نبود من بقیه هم می توانستند تیمارشان کنند و آب شان را بدهند، اما چون همه خبر دارند که ناز و ادایشان زیاد است و من رنجور، کسی جرات رسیدگی به آن ها را به خودش نمی داد.
عصر آن روز وقتی برگشتم، فورا پا تیز کردم سمت شان تا حال و احوالشان را جویا شوم، اما همین که نشستم پای میز غم های عالم وجودم را تسخیر کرد.[خب لابد مبالغه به نظرتان بیاید، ولی باید بگویم اگر گلکی داشته باشید حسم را با جانتان تجربه خواهید کرد.] از میان قلمه های کالانکوآ دقیقا همان تپل- گل قشنگه یک وری خم شده بود روی خاک. فکرهای بی قواره بودند که به مغزم حمله ور شدند. به میم گفتم که احیانا وقتی داشته آن دور و برها کار می کرده دستش ناخواسته به گل نخورده؟ جواب منفی اش که گوشم را پر کرد، پرسیدم یادش هست صبح وقتی مامان خانه را جارو می زدند احیانا گلدان چپه شده باشد؟
اما هیچ کدام از فکرهای بی قواره ام به تن گل پژمرده ام ننشست. حسابی گر گرفته بودم. مگر می شود گل به این شادابی در عرض یک روز این طور بی جان شود؟! رفتم و چاقو آوردم و از کمی بالاتر از ساقه ی جمع شده گل را بریدم و به خیال قلمه زدن داخل ظرف آبی گذاشتمش. اما دو سه روز بعد وقت پرسیدن حال بقیه گل های گلدان حس کردم گربه ای از روی گل ها روی صورتم پرید و چنگه مالم کرد. طفلی بقیه شان هم همان طور شده بودند. کاتر میم را آوردم و تند تند بخش های تازه گیاه را جدا کردم و توی خاک گلدان فرو کرد. آن قدر برای آوردن کاتر به دلم هول افتاد که انگار کن گل های من ماهی های در حال تلظی بودند و باید آب بهشان می رساندم. همین شد که بدون دیدن حال و هوای توی خاک گلدان قلمه را توی خاک فرو کردم. کمی که حالم جا آمد دست انداختم گردن ساقه ی مچاله شده و از خاک بیرون کشیدمش. چند دقیقه فقط نگاهش می کردم. درست مثل کسی که دستش را می کند توی لانه مرغ ها و به جای تخم مرغ، چیز دیگری به چنگش می افتد که انتظارش را ندارد. =|
طوقه، ریشه و ساقه ی گیاه کاملا پوسیده بود و چیزی بیشتر از یک آبکش بد قواره ی بد رنگ به چشم نمی امد. تازه فهمیدم که چه ساده لوحانه این طور به ورطه مرگ کشاندمشان. قضیه از این قرار بود که قبلا یک سیخ چوبی بزرگ داخل خاک گلدان فروکرده بودم تا نشانه ای باشد برای این که بگوید خاک خیس است یا خشک. در واقع به من می گفت به گل ها آب بدهم یا نه. اما چند روز قبل یکی از گل ها یکهو پژمرده و بی حال شد، من هم به صرافت افتادم که هی بهش آب بدهم. پیش خودم فکر می کردم لابد هوا گرم شده و گیاه بی آبی کشیده. اما مسله این نبود. ریشه و طوقه پوسیده بودند و بافتشان چوبی شده بود، برای همین آوندهای چوب و آبکش مسدود شده بودند و پوسیده، خب لابد بقیه اش را هم می توانید خودتان حدس بزنید. این شد که هر چه آبش داده بودم صرفا باعث گسترش و توسعه بیماری اش شده بود نه خرج خورد و خوراک تن تشنه اش. نمی دانم چرا به سیخ چوبی اعتنا نکردم و بی هوا هی آب ریختم, آب ریختم ...
حالا قلمه ها گرفته اند و حال گل نرم نرم دارد بهتر می شود، اما از آن موقع این من هستم که از پا افتاده ام. در آینه گل، برای چند لحظه حال درونی خودم را وجدان کردم. حال خودم و زندگی ام. روزگاری که بر من می گذرد و من در این خیال به سر می برم که همه چیز خوب است. اما ظاهرا همه چیز در ظاهر خوب می نماید، ولی در واقع حقیقت درون این من و زندگی چیز دیگری ست. از درون تهی شده ایم. حال من خوب نیست. بی برنامه گی هایم روز به روز بیشتر مرا از پا می اندازد. تازگی ها فهمیده ام که خیلی گرفتاری هایم را باید بیاندازم گردن کمال گرایی ام. آخر دوست مشاورم می گفت که اغلب مشکلاتم مال همین است که گفتم. قبل تر حداقل پا می زدم و تلاش و تقلایی می کردم و بلند میشدم. ولی حالا نه جسمم یاری می کند و نه ... ! خوب غذا نمی خورم. نه جسمم سیر می شود و نه روحم. تمام مدت عذاب وجدان داشتم که چرا این قدر می خوابم. اما فهمیده ام که آن چنان هم ساعت خوابی ندارم، البته این را از خواندن آن کتاب نظم به ذهنم رساندم وگرنه زیر بار عذاب وجدان شماتت های مادر برای این که چرا این قدر می خوابم له می شدم. آخر مسله این است که وقتی به موقع نخوابی، دیرتر هم بیدار می شوی، پس این به معنای بیشتر خوابیدنت نیست!!!! تازه بعد از یک سال و اندی این جسم بی جان داردبه داروها واکنش خوبی نشان می دهد و ظاهرا دارم بهبود پیدا می کنم، اما مسله این است که دیگر نا ونفسی برای این جسم نمانده. حتی از وقتی ارشد قبول شده ام، هیچ رمق و ذوقی برای درس خواندن و پیشرفت ندارم. نمی دانم چه ام شد؟ یک روزی فوق العاده پر از انرژی و شوق بودم برای یاد گرفتن، برای خواندن، برای کشف چیزهای تازه. اما حالا ساکت شده ام و بی حوصله. آدمی که پرخاشگری اش خودش را هم دلزده می کند. مدتی بود که رنجور بودنم را دور ریخته بودم و زده بودم پس کله زود رنجی، اما حالا دست و پای جسم و روحم را ...
"وقتی توفان تمام شد یادت نمی آید چگونه از آن گذشتی٬ چطور جان به در برد. حتی در حقیقت مطمئن نیستی توفان واقعا تمام شده باشد. اما یک چیز مسلم است. وقتی از توفان بیرون آمدی دیگر آنی نیستی که قدم به درون توفان گذاشت."موراکامی، کافکا در ساحل
من از درون طوفانی عبور کرده ام که متلاشی ام کرده، دغدغه ها و انرژی ها و حال های خوبم را پیش از طوفان گویی جا گذاشته ام.
(از پیشنهادات شما جهت خوب شدن حال استقبال می کنم.)
و الی الله ترجع الامور ...
*نظامی
۴ نظر
۲۱ تیر ۹۶ ، ۱۵:۵۹