گر من به غمِ عشقِ تو نسپارم دل/ دل را چه کنم؟ بهر چه می دارم دل؟

بسم الله الرحمن الرحیم

پست قبلی را خاطرات تان هست? :/ دیگر اگر یاد ندارید هم مهم نیست، ولی چیزی که الان مهم شده و ذهنم را به خودش مشغول کرده این است که حدس میزنم طی یکی دو جلسه بعد، استاد از من بخواهد به کلاس نروم و یک چیزی هم دستی بهم بدهد تا بنشینم تنها در خانه و به همان درس و مشق و اموراتم بگذرم. :| اما شاید بپرسید چرا?! اگر چه که چرایش ربط به خودم دارد ولی احیانا برای این که هر بار یک بلایی سرم می آید و جابه جا استخوان ها و مفصل هایم درد میگیرند. یک روز سیاتیک، یک روز مهره پنجم کمر و دمبل های دیروز :| درد را در مچ چپ به ارمغان آورده ...
دارم کارهایم را در ذهنم ردیف می کنم تا ببینم برای عمل به دستورات خدا کجاها اشتباه فن زده ام و زندگی و بندگی ام را به بیماری و مرض کشانده ام. کارهای غلطی که ریز ریز جمع شده اند و حالا می توانند مرا از پای در بیاورند. اما یادم به مهربانی و لطفش می افتد. به این که چه قدر حواسش به ماست. به عذرخواهی کوچکی دست نوازش بر سرت میکشد و حال دلت را خوب خوب می کند.
اما ای کاش آن قدر درب و داغان نشده بودم، گاهی ... یاد القائات شیطان می افتم. برای خدا ای کاش و اما و اگر نچینم. او برایش فرقی نمی کند چه قدر خودت را مچاله کرده ای، دستت را می گیرد ...

آن شب بدجور حس می کردم از دنیا سیلی خورده ام. در خودم حسابی فروریختم و فهمیدم که چه قدر به همه چیز جز خودش دلبسته ام. همه که از خانه رفتند، گریه ها پایین می ریختند و دل آشوب تر میشد. یکهو وسط جز زدن ها تلفنم زنگ خورد. رقیه بود از مقابل گنبد طلا ...

پ.ن: عاشقی بر گزیده ام که مپرس. السلام علیک ای امام جان
والی الله ترجع الامور ...

حال خوش

بسم الله الرحمن الرحیم
- از خوبی های ورزش کردن همین بس که کلی حال خوب به جسم و روحمان تزریق کرد.
- با اینکه تازه سه جلسه از کلاس گذشته، ولی میشه حس کرد که چه طراوتی میده به آدم.
- الحمدلله که سانس ما و نوع ورزش ما دامبل دیمبول نداره. نمیدونم چه طوری، بچه های سانس بعدی ضعف اعصاب و دیوانگی سراغشون نمیاد. آهنگ نافرم انگلیسی تندی که ربطش و به باشگاه و سلامتی جسم و روح نمیفهمم.
- خانم دکتری می گفتند ورزش قابلیت این و داره که مزاجتون و تعدیل کنه و زمینه پیشگیری از بیماری هاست. از همه اینا مهم تر، اراده، تاثیر شگفتش توی اراده دیدنیه.
- اومدم بگم که خیلی حالم خوب شده به مدد مولا. ممنون از همراهی ها و همدلی هاتون.

و الی الله ترجع الامور

قرارطلایی نهم

بسم الله الرحمن الرحیم
برای تنظیم شدن قلب های مان بیایید باهم قراری بگذاریم. یک قرار دوستانه که دل های مان را آرام کند به یاد قرار بی قراران. امام جان.
بیایید چهل روز، به یاد هم و برای هم دعا کنیم. خواسته های خودمان را کناری بگذاریم و فقط برای اجابت دل های همدیگر دست نیاز به سوی مولایمان دراز کنیم.
چهل روز، روزی صد صلوات هدیه به امام عصر عج الله تعالی فرجه الشریف، به نیابت از دوستانمان و دل های بی قرارشان.
شروع از شنبه 13مرداد
قرار بی قراران، قرارم آرزوست ...
والی الله ترجع الامور ...

بدون عنوان

بسم الله الرحمن الرحیم
در آشپزخانه مشغول آماده کردن مخلفات ناهار هستم و به این فکر میکنم که چه قدر یک سالاد شیرازی با آبلیمو و آبغوره و کمی نمک و فلفل کنار غذا چه قدر می چسبد. تخته سبزی خردکنی را روی سرویس جابه جا می کنم، گوجه دیگری از توی ظرف بر می دارم و نصف میکنم. همین طور که رویش شیار میزنم تا ریزش کنم، دارم حدس میزنم که تا چند ثانیه ی دیگر همسر وارد خانه می شوند؟ گوجه های خرد شده را توی کاسه میریزم. صدای چرخاندن کلید توی در می آید. بلند سلام می کنم، یک هو فضای خانه از این صدا پر می شود "سلااااام دختر گلم." با صدای سلام همسر به خودم می آیم. من بغض می شوم و می بارم. بغضی که دلش برای سلام های پر جان بابا تنگ شده. بغض پرتقالی می شود و تا گلو بالا می آید.
آخر این بغض روزی مرا خواهد کشت ...
چرا وقتی کنارشون بودم قدرشونو ندونستم.
و الی الله ترجع الامور ...

صفری

379
روزهای اول دانشگاه وقتی چیزی از سال بالایی ها و عابران و جنبندگان سوال می کردی، میشنیدی که خنده کنان با دست نشانت می دهند و می گویند: "صفریه" بعد هم اگر خیلی تحویلت می گرفتند، دست آخر با یک آدرس اشتباه و راهنمایی های سربالا می فرستادندت رد کارت. یک جوری که از خجالت کز کنی توی خودت. البته ما بیدی نبودیم که با این بادها بلرزیم،از هیچ کس آدرسی نپرسیدم و راهنمایی نگرفتم.مگر موارد قلیل، آن هایی را هم که بعدا شناختم و از ایشان زخمی خورده بودم، خدمتشان اظهار دلخوری می کردم. بالاخره باید یکجوری گلیم مان را از آب بالا می کشیدیم تا کسی جرأت نکند صفری خطابمان کند. اما بعدها دلم برای همان روزهای اول تنگ شد. خامی و بی تجربگی اش خنده دار بود. همیشه به خاطر این که بعد از کوییزهای شبانه دانشگاه، بابا و مامان می آمدند دنبالم، بچه ها مسخره ام می کردند. ولی برایم ذره ای اهمیت نداشت. چون ترجیح میدادم آن وقت شب، با پدر و مادرم باشم، تا سر دروازه تهران برای اتوبوس های رهنان منتظر بایستم، بلکه علفی زیر پایم سبز شد و اتوبوسی قصد مقصد ما را بنماید.
از آن سال ها تقریبا هفت هشت سالی گذشته و اولین های زیادی را چشیدم و در خیلی زمینه ها صفر کیلومتر بودنم گذشته و حالا دیگر لقب قشنگ صفری را ندارم. اما امشب دوباره اینجا من یک صفری هستم، صفری که قرار است چیزی را برای اولین بار در تمام عمرش تجربه کند. قرار است امشب را به تنهایی صبح کنم و در این واحد نقلی مان شب را بگذرانم. در همه این سالها، حتی یک شب عم نبوده که من در خانه تنها مانده باشم و همیشه ترس از تاریکی و تنهایی در شب و البته مراقبت های همیشگی بابا و مامان نگذاشته تا این تجربه را داشته باشم. کما این که خودم هم جرأتش را نداشتم در خانه ی ویلایی بابا اینها، شب را تنها بمانم و حتی غروب ها و روزهای اول، تاب تنها ماندن در این چهار دیواری کوچک را نداشتم.
خدایا تاریکی و تنهایی خانه آخرت مان را با نور لطف و رحمتت روشن بگردان.

+ لطفا برای پدر بزرگ مرحوم ما و همه رفتگان خاک، شهدا و امام شهدا فاتحه ای بفرستید.

والی الله ترجع الامور...

خدایااااا

379
رفت، رفت، وای رفت.
آقاجوووونم. خدایاااا

آقاجون شماره سه

379
نمیدانم چه جوری ست که هر چه قدر می شوری و می سابی و میپزی، باز هم روز بعدش باید دوباره بشوری و بسابی و بپزی. انگار نه انگار که دیروز تو تکانی به هیکل نهیفت داده ای و تا شب مس می سابیده ای. جدا چه می شد اگر هفته ای یک بار غذا خوردن نیاز داشتیم و آن کوه بزرگ ظرفهای چرک، هر شب روی سینک بهمان زبان درازی نمی کردند که بیا ما را بشور. بعد هم تو بهشان بگویی زکی، مگر جان مفت دارم ساعت یک شب بایستم روی پاهای ورم کرده ام و شما را بسابم? آن وقت قبول می کنند که به خیساندنی راضی شوند و از کول تو تا فردا پایین بیایند.
امروز عملا صبحانه هم نخوردم، سر جمع یک وعده شام ناقابل خوردم و از صبح معده ی طفلی ام را با یک بشقاب گیلاس، یک لیوان شیر و کیک و یک لیوان آب پرتقال سرگرم کردم تا اجازه دهد به کار و بارم برسم و همه کارها را سامانی بدهم.
ساعت ده و ربع شب شده و خودم را کنار جا کفشی، کز کرده پیدا میکنم. همه سوراخ سمبه های ارتباطی را نگاه میکنم تا پیامهای احتمالی که باید از صبح سرازیر می شد را پیدا کنم، اما خبری نبود. باز به ساعت نگاه میکنم. یک ربع دیگر گذشته. معده ام بدجور بی تابی می کند و اسیدش را به در و دیوارش میکوبد تا حالی ام کند، هی یارو برو شام بخور. که باز هم منتظر می مانم تا ببینم به جای صدای چرخاندن کلید توی درب واحد بغلی، کلید می افتد توی درب واحد مان?بانی ام که چرا نیامدند. نمی دانم چه شده? رسید و من با یک عالمه اکراه، به هر ترفندی بود ریز ریز غذا را به معده ناامید شده خوراندم. اما همسر زودتر سیر شدند و شروع کردند به تعریف دیرآمدگی ...
مدتی ست به زور یک وعده غذا را با کلی غر و لند مزه مزه می کنند، اما نمی توانند بیشتر از آن بخورند. البته خیلی وقت نیست.یکهو به این روز افتاده اند. شاید از قبل عید بود که تن عزیزشان لاغر و لاغر تر شد و دیگر خوب غذا نخوردند. پدربزرگ شماره سه امروز حالشان بدتر شده و بعد از ترخیص از بیمارستان، توی خانه زیر کپسول اکسیژن خوابیده اند.
تا به حال گریه شان را ندیده بودم، سر می چرخانم تا حالا هم نبینم، آقای پلاک رفته بودند آقاجون شماره سه را مرخص کنند... ته حرفهایشان می گویند که ظاهرا نوبت خداحافظی ست بت بخیری و سلامتی این پدر شهید دعا بفرمایید.

والی الله..

جام جهانی چشمهات

379
نشسته ایم روبه روی تلویزیون و هر کدام مان سرمان به جایی گرم است. من به لپ تاپ ور میروم تا بخشهای مهم پی دی اف را هایلایت کنم. صدای فردوسی پور و علی پروین و آقای حشمت یک ریز از توی تلویزیون بیرون میریزد و او حواسش را شش دانگ داده به آن صداهای درهم برهم. صداهایی که از توی شان حرف و نقلهایی نوستالژیک، درباره جام جهانی فوتبال به گوشم میخورد. حالا نه اینکه خیال کنید من آدم فوتبالی هستم یا برایم مهم بود که ایران چه سالی اولین بار توی جام جهانی رفته، اما خب بالاخره هرکاری وسط امورات مرتبط با پایان نامه، جالب می نماید. :|
سرم را بر میگردانم و به چشمهاش زل میزنم.
- چی شده? چرا یه ساعت زل زدی به من? پس مگه قرار نشد پرپوزال بنویسی?
+ هوووم. میدونی. جام جهانی چشمهات ...
- :| یه بهونه جدید واسه فرار از درس?

پ.ن: انتظار یه متن عاشقانه که ندارید با این اوضاع. پایان نامه است و اعصاب داغان.

یادم رفته بود

379
یک وقتهایی هم فراموشی و مشغله، دردهای دردناکی را برایت به ارمغان می آوردند. درست مثل الان که قالب متحرک ارتودنسیم را بعد از یک ماه و خرده ای دیشب گذاشتم توی دهنم، و حالا درد حرکت دندان ها دارد دیووانه ام میکند.
دارم به غفلت فکر میکنم، به فراموشی، به حرفهایی که ذهنم دیروز موقع شستن ظرفها با من در میان میگذاشت.
این روزها بواسطه ی اینکه هنوز از بعضی وسایلمان استفاده نکرده ایم، هر بار برای اینکه چیزی را توی دست بیاروریم و به کار بگیریمش، به سراغ بروشورهای شان میرویم. دیروز هم رفتم و موزهای پوست قهوه ای شده توی یخچال را آوردم تا با مخلوط کن بلایی خوشمزه ای سرشان بیارویم. آقای پلاک مخلوط کن را آوردند و بروشور به دست آن طرف اتاق نشسته بودند و بعضی هایش را برایم میخواندند. اما وسط شستن قاشق چنگال ها و مرور بروشور، تنها چیزی که نمیشنیدم، دستورات استفاده از مخلوط کن بود. ذهنم داشت بلند بلند می گفت: " بالاخره برای رفتن سراغ یه وسیله هم که شده میری سراغ بروشوری که صاحبش نوشته و بهش وارده..." بعد ذهنم میگوید که چه قدر این جمله کلیشه ای شده و برای تبلیغ و مجاب کردن بعضی ها به خدا از نرخ افتاده است. به ذهنم میخندم و سری به نشانه تایید تکان میدهم. اما خودم پرت میشوم به خودم و روحم. دارم به این فکر میکنم که در این مدت چه قدر بی محلی کردی به بروشور وجودی ات. چه قدر بی حواس و غافل بوده ای از آنچه خالقت برای روحت خوب میدانسته و توصیه کرده ات. دارم فکر میکنم باید با روحمان مثل جهیزیه عروس برخورد کنیم. همان قدر با ملاحظه، همان قدر دقیق.
درد دندان به وقت سحر و بین الطلوعین بعد از آن،آدمی را به کجاها که پرت نمی کند.

التماس دعای فراوان

والی الله ترجع الامور ...

رد ادکلنت پاک شده خوش انصاف

379
دلم هوای دایی جان و خاله خانم ها را دارد. خیلی به دلم مانده که توی عکسهای یادگاری مان جای شان خالی ست. چه قدر حتی شب عروسی بین مهمان ها جای شان خالی ست. مهمان هایی که حتی نمیدانند پلک خاله دارد.
دوری و دلتنگی

و الی الله ترجع الامور ...